Voor mij zijn er weinig dingen in het leven die mij echt rust geven. Waarbij mijn innerlijke stem even haar mond dicht houd en mij gewoon laat genieten van het moment, zonder daarbij altijd de vragen te stellen wie, wat, waar en waarom. Één van die dingen is het maken van sieraden, maar iets wat ik al vanaf mijn kinderjaren kon doen was uitwaaien op het strand. Toen ik nog in Vlissingen woonde kon ik lopend naar de zee. Ook in Alkmaar was het strand nooit echt ver weg. Nu sinds een jaar of 17 is het strand voor mij toch wel echt een eindje weg. Zeker 1,5 uur met de auto. Daarom is het extra fijn wanneer ik er ben.

Zo was ik afgelopen week de hele week in Scheveningen voor mijn werk. Ik zit dan in een hotel waar je over het algemeen niet veel uit komt. Ik ben die week twee keer naar het strand gegaan. Één keer in de nacht en één keer in de middag. Toen ik die middag aan het uitwaaien was op het strand was de zee zee prachtig kalm, de echte surfers en suppers lagen in het water en omdat het zo zacht weer was liepen er veel liefhebbers met hun geliefde, vrienden of hond en paard op het strand. In de verte zag ik een paar schepen voor anker liggen, vaak wachtend op het moment ze de haven in kunnen en niet al een week havengeld hoeven te betalen.

Zoals ik al zei het was heerlijk weer, het zonnetje probeerde door te breken, er stond niet zo veel wind het de temperatuur was heel zacht rond, ik denk, de 15 graden, toen ik in de middag na mijn bezoekje aan de haven over het strand, aan de waterkant, heen en weer liep. Ik liep richting de rotsen om te kijken of ik krabbetjes kon vinden, iets wat mijn lief altijd doet wanneer we op een strand zijn. Af en toe bleef ik stil staan om te genieten van mijn omgeving, van de mensen die ik om mij heen zag en van de surfers die een golf meepikte, al waren ze nu niet heel hoog. En terwijl ik daar liep, liep er vlak voor mij een dame. Lekker ingepakt voor een lange wandeling samen met haar hond, een prachtige bruine reu, die vol energie achter de bal aanrende wanneer zij deze wierp of genieten om zich heen keek. Bij het passeren van elkaar raakte wij met elkaar in gesprek. In het begin over het weer, de surfers, de temperatuur van het water en haar ‘beach boy’, zoals zij dat zei. Het maakte eigenlijk niet uit waar het over ging want soms kom je personen tegen met wie je zo uren kunt babbelen. We hadden het over onze gemeenschappelijke liefde voor het strand en de zee, de connectie met Scheveningen en Scheveningen zelf. Terwijl ik luister naar haar verhalen, kijk ik naar haar. Ik kan niet veel zien, haar ogen zijn bedekt door de zonnebril, haar haar ingepakt door een muts, maar haar glimlach spreekt boekdelen. Ze heeft een hele rustige en kalme uitstraling en toch zie je aan haar dat ze een actief persoon is. Haar lach verteld me ook dat ze geniet. Geniet van de kleine dingen in het leven, van alles wat er echt toe doet en van mensen houd die waardering hebben voor hun omgeving. Na een tijdje daar gestaan te hebben, lopen we ieder weer onze eigen kant op.

Helaas, ik vind geen krabbetjes tussen de stenen. Omdat het nog vroeg is besluit ik weer een stuk terug te lopen langs de waterkant. Langs de zee, hopelijk sneller dan laat mijn nieuwe thuis, waar we met Rebelsje over zullen varen, die ons zal voorzien van voedsel, plezier en angst. Ons haar rustige en kalme kant laat kennen, maar ons zo en nu laat zien dat zij altijd de baas zal zijn. Mijn respect voor de zee is groter dan voor de wal, maar het genot als ik bij haar ben des te meer. Ik kijk weer over het strand en geniet van zijn bezoekers. Zelfs een meisje loopt daar heerlijk met haar paard aan de hand, gewoon even lekker uitwaaien op het strand, tot rust komen. Overal op het strand zie ik verhalen zoals een getekend hartje met twee namen. Bij de golfbreker zoek ik weer naar krabbetjes, maar ook hier niets te vinden. Ik sta stil bij het puntje, waar de golven tegen de stenen aanslaan. Ik kijk in de verte naar de horizon en geniet. Even springen de tranen mij in de ogen wanneer ik denk aan mijn geluk, mijn liefde en mijn verhaal. En wanneer ik met mijn voeten vlak bij het water sta, net te dichtbij, komt de golf iets sneller dan ik kan vluchten. Al struikelend over de stenen, lachend om mijn eigen lompe gedrag, voel ik het water dat door mijn sokken tussen mijn tenen. Ik besluit dat het tijd is terug te gaan om een hapje te eten.

Terwijl ik richting mijn auto loop, kom ik haar weer tegen. Ons gesprek zet zich voort en hebben het over de strandtenten, het hippie dorp en de Pier. Tijdens één van onze gespreksonderwerpen benoemt zij dat haar partner een vrouw is en dat wanneer zij haar huis aan het verbouwen was haar vriendin steeds dacht dat iets niet mogelijk kon zijn. We spraken over het feit, waar een wil is… is een weg. Ze vertelt mij wat ze in haar huis gedaan heeft en ik probeer er een beeld van te creëren het lijkt me een prachtig stulpje met een warm gevoel. En toch sta ik dan even stil. Stil bij het feit dat iets wat normaal is, zeker in mijn ogen, benoemd wordt. Haar partner is een vrouw. In onze context moest ik erg lachen. Ik begreep haar namelijk meteen. Ik ben zelf een vrouw en ben met klussen dan ook echt op en top vrouw, volgens mijn vriend kan ik niet eens meten ;). Omdat de klok gewoon doortikt tijdens het kletsen, moeten we echt afscheid nemen. Ze vroeg nog hoe ze ons kon volgen en gaf haar de site naam van Rebelsje. En ik besloot om haar tip op te volgen en een leuk plekje in de Pier op te zoeken waar ik een hapje kon eten en drinken.

Toen ik daar zat, in de Pier, dwaalde mijn gedachte nog af naar dat moment. Het moment dat zij vertelde dat haar partner een vrouw is. Voor mijn gevoel leven we in een wereld waarin wij onszelf steeds moeten verantwoorden. We leven in een wereld waarin er een beeld gecreëerd word waaraan iemand dan zou moeten voldoen terwijl we eigenlijk iets of iemand niet eerst de kans geven om zelf het beeld te geven van hoe iemand is, ook al is dat beeld nog niet compleet. Ik heb het zelf vaak zat mee gemaakt, de verbazing, de blik van minachting en gelukkig steeds vaker de blik van acceptatie, nee niet alleen wanneer ik zonder uitleg begin over een ex vriendin. Ik ben geen hokje waar ik in pas, nee er zijn vele hokjes waar ik in pas net als jij en ieder ander. Het één sluit het ander niet uit. Omdat ik er op en top uit kan zien als een vrouw wil het niet zeggen dat ik geen bier kan drinken. Omdat ik netjes gekleed ga, wil het niet zijn dat ik preuts ben en omdat ik op hakken loop wil het niet zeggen dat ik niet naar hardcore luister. Wat ik wil zeggen is, het blijft jammer dat wanneer we niet in een plaatje plassen van de maatschappij we ons eerst moeten aanpassen aan een ander, aan moet voelen of we iets wel of niet kunnen zeggen om onszelf te zijn. Deze prachtige dame op het strand met haar ‘beach boy’ had niet hoeven te beginnen met mijn partner, maar had al die tijd gewoon kunnen zeggen mijn vriendin. Ik heb haar naam niet meer gevraagd, zonde, maar hoop haar nog eens ergens te mogen ontmoeten zodat we samen een heerlijk koud biertje kunnen drinken, ik haar vriendin mag ontmoeten en we samen haar ‘beach boy’, vriendin en met mijn vriend de zon in de zee zien zakken bij een heerlijk kampvuur aan het strand. En met de gedachte dat ik hoop dat steeds meer mensen zo naar de wereld zullen gaan kijken, rekening ik mijn eten af en loop ik weer richting mijn hotel om mij klaar te maken voor het werk.